اعتماد به نفس در لکنت زبان

اعتماد به نفس در لکنت زبان

به‌طور معمول، باورهای نادرستی از طریق کتاب‌ها و رسانه‌های مختلف به افراد لکنت‌دار و نیز خانواده‌ی آن‌ها انتقال می‌یابد. یکی از این باورها، موضوع «اعتماد به نفس» و ارتباط آن با لکنت‌زبان است.

بسیاری از متخصصان لکنت‌زبان صحبت از افزایش دادن اعتماد به نفس درمان‌جویان خود می‌کنند. بهتر است ببینیم در مورد اعتماد به نفس”

چه دیدگاه‌ها و چه تعریف‌هایی وجود دارد:

1.  اعتماد به نفس یعنی ایمان به توانایی‌های ذاتی و استعدادهای فطری خویش و ایمان به یاری خداوند در پرورش و گسترش آن…
2.  اعتماد به نفس یعنی باور به توانایی‌های خود… .
3.  اعتماد به نفس، خود باوری، حس اطمینان شخصی و جز آن، همگی سر و ته یک کرباس‌اند که همه‌مان کم و بیش آن‌ها را می‌شناسیم… .
4.  اعتماد به نفس یعنی احساس رضایت و اطمینان در وجود خود…
5.  اعتماد به نفس به مجموعه‌ای از باورها و احساسات یا ادراکی گفته می‌شود که هر شخص درباره‌ی خویش دارد و این‌که رفتارها و نگرش‌های عواطف خود را چطور تعریف کنیم…
6.  به رشد اعتماد به نفس‌ کودک خود کمک کنید. بدون تعریف و تمجید بی‌جا، کودک را تشویق کنید تا اعتماد به نفس پیدا کند. تشویق، این پیغام را به کودک می‌دهد که او پذیرفته شده و محترم است …
7.  فرهنگ لغت، اصطلاح «اعتماد به نفس» را بی‌باکی توصیف می‌کند. به نظر می‌رسد که این تعریف به‌طور کامل و صحیحی نباشد. این بی‌باکی نیست که ما در جست‌وجوی آن هستیم. به نظر می‌رسد که اصطلاح اتکا به نفس صحیح‌تر باشد. ما دوست داریم قادر به اداره‌ی امور خود باشیم و در هر وضعیتی احساس آسایش و راحتی کنیم.

اعتماد به نفس

تا حد زیادی به روابط ما با دیگران مربوط می‌شود؛ دوست نداریم در برابر کسی احساس حقارت کنیم یا به وسیله‌ی کسی تهدید شویم، بلکه دوست داریم کسی باشیم تا بتوانیم با همه صحبت کنیم و در مقابل هیچ کس خجالت نکشیم و در هر حال، احساس خوبی داشته باشیم و بدانیم که تشخیص ما درست بوده است. ما اتکا به نفس و اعتماد به خود و احساس اطمینان را دوست داریم، البته دوست داشتن یک چیز است و داشتن آن چیز دیگر. همه‌ی ما علاقه‌مندیم که اعتماد به نفس داشته باشیم و چنانچه اعتماد به نفس کافی در ما وجود نداشته باشد، باید برای به دست آوردن آن تلاش کنیم.

چنین تعریف‌های متنوعی که تفاوت‌های اساسی با هم دارند، حکایت از ناشناخته بودن اعتماد به نفس دارد. بنابراین، می‌توان گفت که هر کس می‌تواند تعبیر خاص خود را از اعتماد به نفس داشته باشد.

با این همه، موضوع اعتماد به نفس در میان مردم معنای خاصی برای خود یافته است: «اعتماد به نفس» توانایی، قدرت یا قابلیتی است که می‌توان آن را کسب کرد (یا به روحیه و وجود خود تزریق کرد) و یک عمر زیر چتر آن خوشبخت و توانمند زیست.

برای مثال، وقتی می‌گویند «آن آقا اعتماد به نفس زیادی دارد»، در ذهن اطرافیان چنین تداعی می‌شود که آن آقا شخصی است توانا، با شهامت، خوشبخت و مسلط به زندگی.

اگر در قرون وسطی

پدران روحانی بهشت را به مردم ساده‌دل می‌فروختند، در این زمان نیز عده‌ای «اعتماد به نفس» را به مردم می‌فروشند. آن‌ها برای جوانان از آرزو‌ها، شهامت، توانایی و آینده‌ای موفق صحبت می‌کنند و به او می‌گویند برای موفقیت و خوشبختی، باید اعتماد به نفس داشته باشید.

جوان با شنیدن این صحبت‌ها، در رؤیای جوانی خود غرق می‌شود و می‌خواهد به منظور کسب موفقیت ‌ـ که از انگیزه‌های اصلی جوانی است‌ـ هرچه بیشتر «اعتماد به نفس» جمع‌آوری کند.

او می‌خواهد برای موفقیت در تحصیل، کار، ازدواج، ثروت و… و نیز گفتار روان اعتماد به نفس کسب کند. پرسشی که خود او هم نمی‌تواند پاسخی برایش داشته باشد این است که «اعتماد به نفس چیست و چگونه می‌خواهد آن را به دست آورد؟»

باید دانست

صفاتی را که ما به کلمات «اعتماد به نفس» نسبت می‌دهیم، در دل «میزان توانایی شخص در انجام دادن کاری خاص» نهفته است. به این مفهوم که هر چه شخص در امور کاری تواناتر شود، میزان موفقیت (اعتماد به نفس) او نیز در آن فزونی خواهد گرفت.

بنابراین، به جای رفتن به دنبال کلمات واهی «اعتماد به نفس»، باید مهارت و توانمندی خود را در کار مورد نظر افزایش داد. ولی به قدری از کودکی «اعتماد به نفس» را بر سر ما کوبیده‌اند، که نمی‌توانیم پوشالی بودن این «تابو» را به خوبی درک کنیم.

جوانی می‌خواهد برای اولین بار رانندگی یاد بگیرد. آیا می‌توان بدون آموزش رانندگی، اعتماد به نفس او را در این کار افزایش داد؟ در این مورد تردیدی نیست که افزایش اعتماد به نفس او در رانندگی، به طور مستقیم از افزایش مهارت او در این امر نتیجه می‌گیرد.

اعتماد به نفس

در عمل، کلمات «اعتماد به نفس» ارزش و مصرفی ندارد و ما آن را با «میزان توانایی» اشتباه گرفته‌ایم. اگر بخواهیم به اجبار جایی برای آن بیابیم، باید گفت «اعتماد به نفس همچون سایه‌ی میزان توانایی ما در کاری خاص» است؛ و می‌دانیم که با کم و زیاد شدن سایه، چیزی تغییر نخواهد کرد.

با این حال

می‌توان درک کرد که به‌طور معمول، آدمی از شنیدن صحبت‌هایی که او را به رؤیاهای خوشایند و رنگی می‌برد، خوشش می‌آید؛ و دستمایه‌ی این خوش آمدن، نگریستن به توانایی خود از زاویه‌ای است که سایه‌ی آن برای مدتی در نظرش بلند جلوه کند.

کسانی که به منظور درمان لکنت‌زبان، صحبت از افزایش دادن اعتماد به نفس شخص می‌کنند، درواقع، به جای افزایش مهارت‌ها و توانمندی‌ها در موقعیت‌ها و ارتباطات گوناگون، می‌خواهند با نصیحت و توصیه، بر طول این سایه بیفزایند:

•  سعی کن اعتماد به نفس داشته باشی.
•  هر روز تمرین اعتماد به نفس انجام بده.
•  باید اعتماد به نفست را تقویت کنی.
•  تو تلاش کن، حتماً موفق خواهی شد.
•  اگر موفق نشدی، باز هم تلاش کن.
•  دیگران موفق شده‌اند، تو هم خواهی شد.

به این ترتیب، بسیاری از جوانان لکنت‌دار، به دنبال این سایه (اعتماد به نفس واهی) از مسیر درمان منحرف و سرگردان شده‌اند.

( پراکنده از کتاب راز لکنت زبان )