آمار لکنت زبان

آمار لکنت زبان

کمتر کتاب، مقاله یا رسانه ای را میتوان یافت که از لکنت زبان صحبت به میان آورد ولی از ارائه آمار ثابت، بین المللی و تکراری چشم پوشیده باشد:

۱% مردم جهان لکنت زبان دارند

پرسشی که پیش می آید:

این است که چه افرادی با چه نوع آزمونی به این آمار دست یافته اند؟ حقیقت این است که دهها سال پیش عده ای به نام محقق، پرسش نامه هایی را در بین جامعه دانشجویان، محصلان، مهد کودکها و … پخش کردند که در بین انها پرسش شاخصی وجود داشت: آیا شما لکنت زبان دارید؟

به این ترتیب آنها دریافتند که ۱% مردم دنیا لکنت زبان دارند.

بزودی این آمار بین متخصصان گفتار درمانی منتشر شد و هم اکنون دهها سال است که این آمار بر همین پاشنه میچرخد.

ولی باید پرسید که آیا این شیوه آمارگیری میتواند برای عارضه ای چون لکنت زبان شیوه مناسبی باشد؟

باید گفت محققان آمریکایی به علت عدم شناخت ماهیت و عوارض لکنت زبان ( کتاب راز لکنت زبان ) برای این منظور از شیوه سرشماری معمول استفاده کرده اند.

تصور آنان چنین بوده که اگر از والدین و جوان دارای لکنت زبان پرسش فوق مطرح شود، آنها بدون هیچ عدم پذیرش و پنهانکاری پاسخ صحیح را خواهند داد؛

به همین علت است که امار انها عدد ۱% را نشان میدهد.

آمارگیری در عارضه ای چون لکنت زبان به شناخت عوارض آن، آشنایی با واکنشهای تو در تو و تجربه های متعدد تخصصی نیاز دارد.

حدود ۱۰ سال پیش آمار دوستان گروه درمان – صاحبنظران واقعی لکنت زبان – نشان میداد که بیش از ۳% مردم جهان از این عارضه رنج میبرند؛

ولی با افزایش تجارب کلینیکی و جسارت درمانجویان در تشخیص واکنشهای بدون کلام افراد لکنت دار این آمار به ۱۰% افزایش یافت.

امروز نظر دوستان گروه درمان چنین است:

« حدود ۱۰% مردم دنیا لکنت زبان دارند ولی فقط یک دهم آنها گاهی توانایی بیان چنین جمله ای را دارند: ” من لکنت زبان دارم. “

و لی نه دهم بقیه، با اجرای انواع ترفندها و شگردهای پیچیده، از پذیرفتن مشکل خویش سر باز میزنند. »

نیروی عظیم عدم پذیرش و پنهانکاری:

برای درک نیروی عظیم عدم پذیرش و پنهانکاری در لکنت زبان و عوارض ناشی از ان، به قدر کافی در کتاب راز لکنت زبان و مقالات متعدد این سایت، دلایل مبتنی بر تحقیق و شواهد غیر قابل انکار ارائه شده است؛ و مشخص گردید که چگونه بزرگترین چالش و بزرگترین بیراهه در شناخت لکنت زبان را افرادی پیش آورده اند که در رشته گفتار درمانی یا روانشناسی تحصیل کره اند تا بتوانند در قالب یک درمان کننده لکنت زبان، پنهانی به درمان لکنت زبان خویش بپردازند.

حرف و حدیث در مورد این انگیزش قوی پایان ندارد:

. تا به حال بسیاری از اعضای گروه درمان اعلام کرده اند که به منظور درمان پنهانی لکنت خویش، تصمیم داشته اند در رشته گفتار درمانی یا رشته روانشناسی تحصیل کنند.

. بسیاری از روانشناسان و دانشجویان روانشناسی که به منظور درمان لکنت زبان به این کلینیک مراجعه نموده اند، علت انتخاب رشته تحصیلی خود را حل مشکل خویش بیان کرده اند.

. تا کنون چندین گفتار درمان در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد و همچنین دانشجویان این رشته، با شگردهای بسیار پیچیده ای تلاش کرده اند به منظور آموزش درمان لکنت زبان به این کلینیک رفت و آمد کنند؛ ولی هدف واقعی آنان درمان لکنت خود بوده است.

چند ماهی میشود که در مراکز آموزشی توان بخشی به خصوص انجمن علمی گفتار درمانی ایران رفت و آمد دارم.

در این مدت با تعدادی از همکاران گفتار درمان گفتگو کردم و متوجه شدم بسیاری از این عزیزان از لکنت زبان خود رنج مضاعف میبرند:

رنج اول، همان رنجی است که همه افراد دارای لکنت زبان از این عارضه میبرند؛

و رنج دوم، اضطراب و هیجانی است که در اثر جابجایی درمان شونده با درمانگر به وجود می اید.

نکته:

اینکه یک گفتار درمان خود لکنت زبان داشته باشد، موضوع مهمی نیست؛

به شرط آنکه او از اختلالات و مشکلات مربوط به رشته گفتار درمانی، فقط به موضوع درمان لکنت زبان نپردازد؛

زیرا در برخورد با درمانجویان این عارضه، خود به شدت دچار تنش و عدم تعادل خواهد شد.

امیدوارم هر چه زودتر رشته گسترده گفتار درمانی به چند زیر مجموعه تقسیم شود تا دانشجویان لکنت دار آن بتوانند در سایر زیر مجموعه های دیگر غیر از لکنت زبان تحصیل نمایند.

وقتی صحبت از لکنت زبان به میان می آید، نظر و نگاه عام و خاص به سوی اندامهای گفتاری جلب میشود؛

ولی باید دانست که اساس و ریشه لکنت، در آشفتگی ذهنی شخص نهفته که به صورت یک عادت شرطی در می اید

و لکنت کردن، فقط بخشی از واکنش ان میباشد.

امروزه تقریبا تمامی گفتار درمانهای غربی، روش درمان لکنت زبان را بر مبنای اندازه گیری و کم و زیاد شدن عمل لکنت کردن نهاده اند!

غافل از اینکه لکنت زبان به هیچ وجه یک اختلال گفتاری نیست.

لکنت زبان یک اختلال گفتاری نیست